Verhalen
Huilen, met open ogen
Gerrieke: “In mijn eerste sessie CMFT bij Guus Molenaar werd ik emotioneel door wat ik voelde in mijn lichaam en de gedachten die daarbij opkwamen. Terwijl ik hem aankeek, wist ik niet goed of ik nou het oogcontact mocht verbreken, dus ik bleef kijken maar kon niet tegenhouden dat ik begon te huilen. Het was een heel vreemde nieuwe ervaring. Want toen werd ik me bewust dat ik me altijd afkeer van mensen, als ik ga huilen. Zelfs bij Johannes me omdraai, rug toe keer en hoofd bedek. Dus het voelde wat ongemakkelijk mezelf zo ‘lelijk’ laten zien, zoals het voor mij voelde. Toch was ik verbaasd over het effect. Hoe snel mijn enorme verdriet wat boven kwam, tot rust kwam, JUIST door het oogcontact. Juist door het te delen, in alle openheid. Voelde naakt, kaal, kwetsbaar. Maar eigenlijk maar voor heel even. En daarna zakte het en ervoer ik troost, verzadiging. Echt gezien voelen. Ik nam mezelf voor om hier aan te denken, de volgende keer dat ik zou moeten huilen bij Johannes; hem juist toelaten door oogcontact te houden.”
Ondertussen hebben al heel wat mensen gehuild, die in mijn ogen keken. En ik heb ontdekt dat het er absoluut niet ‘lelijk’ uit ziet! Cliënten geven mij ook terug, dat ze soms een huilbui verwachten die het hele uur zal duren. En dan verbaasd zijn van hoe snel dit weer tot rust komt, in het samen bij het lichaam blijven. ‘Jouw bewogenheid en/of tranen te zien is erg helpend om het voor mezelf ook toe te staan. Dit troost dan het verdriet.’ Het geeft zoveel erkenning en lucht als het lukt de ander te ontvangen in jouw verdriet.
Voor sommigen is het niet fijn en trekken ze zich terug. Ze krijgen dan het idee voor mij te moeten gaan zorgen, want ‘jij bent geraakt, dat is niet de bedoeling’. Sommigen willen dan het gaan ontkrachten ‘het is eigenlijk ook niet zo erg hoor’. Door dit te bespreken en rustig stapjes te zetten, ontdekken ook zij, dat het ontvangen van de verbinding, het samen zijn… juist helend is.
Geen woorden,...
Graag wilde ik mijn hart delen, probeerde dit met woorden. Zodat de ander zich begrepen zou voelen,… wat kostte dat veel moeite, besef ik nu. Nu ik met CMFT dit doe, door mijn ogen heen. Gezien cliënten daarmee mijn intentie zien, mij mogen doorzoeken of er ergens een reden is om me te argwanen. En dit juist, is herstellend.
Een vrouw met zwembandjes...
Samen met mijn gezin waren we in een zwembad. We hadden het rijk alleen voor een tijdje, tot een vrouw van in de 60 kwam zwemmen. Ze had een marineblauw zwempak aan met witte ruches, een bijpassende witte badmuts en een neon-groen duikersmasker op. Daarbij had ze oranje zwembandjes om haar armen en 3 of 4 foam buizen onder haar arm. En ook nog 2 zwemplankjes in haar hand. Als kind heb ik geleerd dat staren onbeleefd is, ik vond het erg moeilijk nu niet te staren.
Heel voorzichtig liet de vrouw zich zakken in het water, zichzelf vastgrijpend aan haar hulpmiddelen. Ze hield de kant van het zwembad vast, deed de foambuizen onder haar armen en legde de plankjes goed. Toen deed ze haar gezicht in het water, duwde zich van de kant af en begon te peddelen. Ze haalde ongeveer 25 cm en ging al proestend, spugend en sputterend op haar benen staan. Ze organiseerde de hulpmiddelen om haar heen, ging terug naar de kant en al snel stond ze weer klaar voor de 2e poging. Nu haalde ze zeker 30 cm. Kwam weer al proestend omhoog, ging terug en deed nog een poging. Ze ging door deze routine voor 45 minuten lang, elke keer opnieuw.
Ik probeerde haar echt haar privé te geven maar kon ‘t niet helpen gefascineerd te zijn door wat deze vrouw van plan was. Zonder er over na te denken, keek ik in de geest tijdens een van haar pogingen. Ik zag haar engel op het water staan boven haar, als ze zich door het water duwde en peddelde. Die engel had niet enthousiaster kunnen kijken, sprong op en neer met een vuist in de lucht: ‘Deze kan je aan, je kan dit, doe het, go, go!’. De engel leek als een ouder die zijn kind het winnende doelpunt ziet scoren in een kampioenschap.
Ik zag rechts naast haar een demon boven haar zweven, klein en spichtig met scherpe puntige vingers. Elke keer als de vrouw haar hoofd weer in het water deed en startte met peddelen, greep de demon naar beneden en porde, prikte en kraste op haar achterhoofd. Ondanks dat ik de wreedheid en minachting kon zien en voelen van wat de demon deed, zag ik op het gezicht geen agressie maar pure paniek. Het zag er doodsbang uit.
Terwijl ik terugstapte om het geheel te zien – de vrouw die met man en macht aan het zwemmen was met alle foam hulpmiddelen; de engel dansend en juichend; en de demon krabbelend en krassend – vroeg ik de Heilige Geest ‘Wat gebeurt hier?’ “Ze is al bang voor water sinds ze bijna verdronk toen ze 3 jaar was,” antwoorde Hij zonder aarzeling, “maar ze besloot vandaag dat het tijd was om over die angst heen te komen.” Hij sprak met een toon van zo’n vaderlijke trots dat ik sprakeloos was. En ‘t was zo besmettelijk dat ik me zelfs trots voelde op haar; dat ze zoveel in de strijd gooide om iets te overwinnen, wat heel normaal moet zijn geweest in haar dagelijks leven. Dat ze niet probeerde voor 10 minuten maar voor 45! En dat ze door bleef gaan, ondanks dat mijn 3-jarige zoontje om haar heen zwom. Ik voelde me overweldigd met vreugde om wat zij deed. Mijn vrouw wilde wisselen en ik ging naar de kant. Zij is wat spontaner dan ik en zodra zij in het bad was en de vrouw zag, ging ze naar haar toe en vroeg: ‘Hey, wat doe je?’. De vrouw stopte, zette haar badmuts recht, lachte en zei: ‘Weet je lieverd, ik realiseerde me begin dit jaar dat ik veel te veel dromen heb laten weerhouden door angst. Dus ik besloot dit jaar elke angst aan gaan. Deze week leer ik om te zwemmen. Volgende week ga ik sky-diven.’
Elke overwinning word gevierd in de hemel, elke grote en elke kleine overwinning. Waarom? Omdat elke overwinning een echo heeft die veel verder reikt dan wij zien. Die vrouw leerde niet alleen zwemmen, ze was aan het winnen van angst. En zo’n vaardigheid kan je aan anderen doorgeven. De demon had een doodsbange uitdrukking omdat hij terrein verloor in haar leven. De kleine spleet van genormaliseerde angst, wat zijn schuilplaats was, werd gevuld met lef en moed. Een angst overwinnen om te zwemmen is misschien niet de meest spectaculaire overwinning voor een mens. Maar om angst te overwinnen, is een winst dat elk deel van je leven kan veranderen.
- De engel juichte haar toe, wat vertelt ons dat over de relatie die persoonlijke engelen met ons hebben?
- De demon was bang zijn plek te verliezen van invloed in haar leven, wat suggereert dat over zijn doel? Wat vertelt het ons over hoe we demonische invloed kunnen kwijtraken in ons leven?
Verhaal van B. Healey, uit ‘Profound Good’
Verwijten (ver)bijten
Ken je het spreekwoord ‘van je af bijten?’ en ‘jezelf verbijten’? Zo zijn er allerlei uitspraken die ik nu zo zie gebeuren in de sessies. Regelmatig komt namelijk de kaak aan de orde, onder mijn cliënten.
En elke keer ben ik verrast over hoe goed het lichaam weet te vertolken wat we eigenlijk beleven. Het is vaak precies goed gezegd. Soms voelt het alsof het lichaam een heel ander verhaal vertelt als waar we verbaal mee bezig waren en toch blijkt het dan precies de kern te verwoorden. Waardoor er zoveel begrip komt, van iemand voor zichzelf. En vaak kunnen ze er dan ook woorden aan geven.
Zie dit voorbeeld van Peter Levine en zijn cliënt die zelfs enorme problemen in zijn kaak kreeg. Precies nadat hij niet van zich af kon bijten, toen zijn collega de promotie kreeg die hij graag wilde. En die spanning is blijven zitten in zijn kaak en gaan ontsteken. In sessies kan dat ontspannen en eruit komen. Want wat er mag zijn, dat kan verdwijnen.
Het verbale verhaal klopte met wat het lichaam vertelde.
Laatst was iemand bij mij voor CMFT. We waren er al achter dat hij vroeger met name verwijten over zich heen kreeg van zijn ouders, juist ook als hij beleving deelde. Nu kreeg hij de verwijten van iemand anders over zich heen en dit triggerde deze week. Het deed hem denken aan zijn eigen verwijten, richting zijn ouders. Hij kon die niet kwijt, heeft het niet kunnen bespreken. Toen we CMFT in gingen, voelde hij o.a. de kaak. Enorme spanning. Na de pauze, in de tweede helft, voelden we weer de kaak en nu als heel zwaar; alsof de spanning had losgelaten maar het nog niet weg was. Na de sessie voelde de kaak beurs. Zoals dat kan zijn, na enorme inspanning. Gelukkig niet meer pijnlijk. Zo mooi om te zien, dat wat er mag zijn, kan wegvloeien. Nu gaven we het de ruimte, luisterde hij naar het verhaal van zijn kaak. Door er samen bij stil te staan, nam de warmte daarvan, de kilte die hij voelde in zijn handen en armen weg. En de spanning verdween uit zijn kaak.
Verwijten verbijten, is zeer zwaar voor onze kaak en ons hele systeem; geest, ziel en lichaam. Het vraagt om aandacht. Onszelf verdedigen, helpt vaak niet in het ontspannen hiervan. Want verwijten, die bijten. Dat zet vast en doet pijn.
Juist ons (gekwetste) gevoel de ruimte geven in verbinding, maakt dat het kan verdwijnen. En zonder pijn zijn, zorgt dat we verwijten kunnen loslaten. Het vanuit een ander perspectief kunnen zien en misschien zelfs begrip kunnen opbrengen voor de ander. Dat we misschien ineens inzien dat verwijten uit een bang, verwond hart komen. Of simpelweg om een erkenning en een excuus vragen.
Terug naar de sessies, waar vaak de kaak voor komt. Dit zegt vaak iets over zelfverdediging ook, die niet geuit had kunnen worden. Of iets niet klein krijgen, wat je te verstouwen krijgt (zoals letterlijk bijv. met eten, iets wat niet te kouwen is). Dan is het van belang de taal van het lichaam te leren verstaan en daar tijd voor te nemen. Zodat het op kan lossen.
Vandaag sloot ik met iemand een serie sessies af, ik sluit deze blog af met haar woorden:
“Het voelt of ik door CMFT bij jou, de taal van mijn lichaam ben gaan verstaan, begrijpen en spreken.. Het was eigenlijk een taalstudie, die ik overal kan toepassen en in alle situaties kan gebruiken.”
Proces van Herstel
Spanning
In mijn rol als moeder voelde ik me vaak falen. Het werd echt een probleem voor me, dat ik zoveel spanning ervoer in ons gezin. Daarom kwam ik voor sessies. In totaal heb ik volgens mij 4 of 5 sessies gehad.
Als ik de intensiteit van dit probleem vergelijk met nu is dat van 10 naar 1/2 gegaan.
Er zijn nog steeds momenten waarop ik niet goed weet hoe ik de opvoeding het beste kan doen, of hoe ik de rust terug kan brengen. Maar het verschil met toen is dat het nu momentjes zijn in plaats van een constante spanning in mij. Ons gezinsleven is veel rustiger en ik weet ook goed de rust terug terug te brengen als het soms even hectisch is, omdat er een rust en tevredenheid in mij zelf is gegroeid. Ik weet dat ik niet perfect ben maar dat hoeft ook niet, ik heb zelfvertrouwen gekregen.
Om bij dit gevoel te komen was het belangrijk dat ik Hem kon vertrouwen. Meteen was Hij daar en voelde ik me helemaal op mijn gemak. Ook Gerrieke en Johannes hebben mij een gevoel van veiligheid en warmte gegeven in het proces. Vooral met Gerrieke, waar ik wat meer 1-op-1 sessies heb gehad heb ik heel veel liefde en begrip ervaren. Het voelde alsof ik mijn verhaal bij een vriendin kwijt kon. De sfeer was altijd goed, ontspannen en open. Johannes liet me in gesprekken vooral zelf tot inzichten komen, terwijl Gerrieke ook wel eens wat bij stuurde om tot de kern te komen. Beide manieren waren fijn. Ik voelde me ook zeker wel vrij om te uiten wat ik nodig had.
Anderen die in dit proces zitten zou ik willen bemoedigen vooral door te gaan tot je echt de vrijheid ervaart.
Stel je volledig open voor Jezus, samen met Hem kun je het aan en kan het juist ook een heel mooi proces zijn wat jou relatie met Hem voor altijd verandert.
Na de eerste sessies ervoer ik wel meer een nasleep, ik was moe en overzag het niet. Gaandeweg kwam er steeds meer de opluchting na een sessie, door de ruimte die ik voelde om meer mezelf te zijn en daar blij mee te zijn. Na een sessie wilde ik vooral bij Hem zijn, een wandeling in de natuur of thuis met aanbiddingsmuziek. Bij Hem was de troost, warmte en geborgenheid die ik nodig had. In Zijn tegenwoordigheid aan ik mijn dankbaarheid uiten, al is het vaak zonder woorden.
Slapeloos,.. waardoor?
Regelmatig horen we terug, dat sessies betere slaap als resultaat hebben. Blijkbaar is dat niet zo gek, al veel meer onderzoekers zijn erachter gekomen:
slaap Heeft veel te maken met je emotionele toestand.
Zo ook Eus van Someren, hoogleraar: “We hebben tevens in kaart gebracht dat een trauma, opgelopen in de jonge jaren, later meer kans op slapeloosheid geeft. Behalve genetische aanleg kan zo’n trauma ook leiden tot rusteloze slaap.
Het herstel van spanningen en gemoedstoestanden (een belangrijke functie van slaap) is bij een slapeloze verstoord.
Hij is niet in staat die zaken op te ruimen.” Heel interessant dat hij dat zo constateert. En eigenlijk is het ook zo begrijpelijk. James Wilder stelt, dat baby’s het ‘zaken opruimen’ leren van hun ouders. Zij helpen door het kind na een heftige beleving te troosten, Wilder noemt dit ‘terugbrengen in kamp vreugde’. Als dit niet gebeurt, doordat de ouder zelf bijvoorbeeld niet kan terugkomen in kamp vreugde, ontwikkelt zich dat mechanisme ook niet bij het kind. Als volwassene merk je dat, doordat een behoefte dan zo schreeuwend is, dat het gewoon bevredigd moet worden, direct. Dit veroorzaakt relationele problemen, verslavingen etc. Om het een en ander te ‘stillen’ heb je overlevingsmechanismen nodig.
Van Someren vertelt dit voorbeeld: “Stel, een kind groeit op in een onveilige omgeving. De hersenen zijn in die periode al flink in ontwikkeling en zijn getraind op het letten op gevaar en almaar in de startblokken staan. In die situatie kan een kind daar baat bij hebben. [net als een overlevingsmechanisme, die gebaseerd zijn op een Beschermende Overtuiging] Maar als je ouder wordt en je slaap brozer, zit je ook ‘s nachts met die parate hersenen opgescheept. We zien dat het voor veel slapelozen lastig is deze sirene in het brein te controleren. Ze blijven als het ware altijd opletten en reageren.”
Mocht je willen meewerken in het onderzoek van van Someren over slaapgewoontes, dan kan je daar hier meer over lezen; slaapregister.nl
Als je last hebt van bijvoorbeeld moeilijk in slaap komen of wakker liggen midden in de nacht is dat best vermoeiend. Soms ook zo moeilijk te vinden waardoor het is of wat je er aan kan doen.
Wellicht is het een optie om na te denken over je emotionele welzijn.
En daarin te investeren, bijvoorbeeld door sessies te overwegen. In een GRATIS intake kan je inschatten of dat wat voor je is. Welkom!
Verliefd op een ander
“Ik ben hoteldebotel verliefd op een ander dan mijn man. En hij ook op mij, we appen en bellen heel veel en af en toe lukt het om elkaar te zien. Het idee dat ik hem niet meer kan zien, kan ik niet verdragen. Tegelijk is mijn man boos en verdrietig, dat vind ik ook heel moeilijk. Ik wil een sessie omdat ik niet snap hoe dit heeft kunnen ontstaan, misschien kunnen jullie me helpen orde te scheppen in mijn tegenstrijdige gevoelens. Ik denk dat ik dan beter kan beslissen wat ik hierin wil.”
“Afgelopen tijd heb ik seks gehad met een andere vrouw, dan mijn eigen vrouw. En ik vond het nog fijn ook. Veel beter zelfs dan met mijn vrouw. Nu heb ik het open gegooid en kwam een scheiding ter sprake, in een ruzie. Maar ik wil niet scheiden, het brengt zoveel pijn teweeg en nadeel voor mijn kinderen. Maar het idee dat ik geen seks meer met haar kan hebben of dat het contact over moet zijn, dat zou ik verschrikkelijk vinden. Wat ik met haar heb, voelt als echte liefde. Heb ik dan een liefdeloos huwelijk nu? Hoe ben ik hierin beland? Ik weet hier geen weg uit.”
Wat is het ontzettend heftig in zo'n situatie te zijn beland. Gevoelens van vlinders in de buik, avontuurlijke, brandende liefde en tegelijk de weggesijpelde liefde in de bestaande relatie met de pijn daarvan. Up and down, repeat!
Wat een achtbaan aan emoties.
En wat een vragen maakt het los: ‘Wat vind ik van mezelf als ik ga scheiden?’ ‘Hoe verantwoord ik dit naar mijn kinderen?’ ‘Waarom is dit ontstaan?’ ‘Hoezo ben ik eigenlijk getrouwd met mijn huidige partner?’ Er staat zoveel op het spel. En dan hebben we het nog niet eens over de reactie van de omgeving en familie.
Eerlijk gezegd komen we per persoon op totaal verschillende punten uit. Er was een vrouw die ontdekte dat ze eigenlijk altijd in haar huwelijk een gesloten hart had. Waardoor ze hunkerde naar openheid en liefde. Die leek ze even te vinden op een moment van heftige spanningen, in seks met een andere man. Zij kwam er achter dat ze zelf hulp nodig had om dit soort explosies te kunnen gaan voorkomen. En herstel te ontvangen van al het weggestopte.
Vaak heeft het gevoel wat ‘de ander’ ons geeft, iets te maken met behoeften die onvervuld zijn.
Zoals een man deelde: ‘Toen je me vroeg welk gevoel Tasja me gaf, wist ik gelijk, dat is 'begrepen & gerespecteerd’. En dat heb ik bij Melanie niet. Toen ik dat besefte, zag ik het ineens heel helder. Zolang ik Melanie al ken is dit precies mijn pijnpunt in de relatie met haar. Ik heb dat nooit gevoeld bij haar. Precies dat gevoel wat Tasja me wel geeft.’
Interessant is dan, waarom hij dat niet heeft kunnen aangeven. Soms is het een basis onvervulde behoefte; die komt door pijn uit het verleden. Vaak door slechte hechting met ouders. Die behoefte blijkt dan niet reëel om te verwachten van een partner, die zou dat nooit kunnen vervullen. En af en toe komen we er achter dat er geen pijn uit het verleden achter zit. Ook dat helpt in het maken van keuzes.
Het is heel kwetsbaar, moedig en vruchtbaar om onze behoeftes te kunnen delen met onze partner.
Om te zoeken naar de mogelijkheid van een relatie waarin we elkaars behoeften kunnen bevredigen. En de pijn kan voelen van elkaar, die het heeft veroorzaakt elkaar gemist te hebben in de afgelopen jaren.
Misschien dat in een huwelijk niet alle behoeften bevredigd kunnen worden; God en vrienden & familie kunnen heel toevoegend zijn daarin. Als er maar de ruimte is om er over te praten. Het is mooi als we kunnen luisteren en proberen in de behoeften van de ander te voorzien. En tegelijk ook duidelijk kunnen zijn in onze behoeften en wat de vervulling daarvan inhoud. Een van de interessantste vragen blijft:
Waarom voel ik me, zoals ik me voel hierin?
Gevoel, de schakel naar verbinding
“De relaties binnen ons gezin waren te omschrijven als contact met medebewoners. Er was een ‘emotionele mist’ in huis, ingehouden gevoelens van verontwaardiging en vijandigheid tot iets een explosie zou veroorzaken.”
Verbinding ervaren in een gezin (of huwelijk of met vrienden & familie); is het tegenovergestelde van dit! Er is dan een heldere lucht, niet voor even maar blijvend. Er zijn dan geen spanningen, alles wordt besproken, ieders beleving is evenveel waard en in plaats van alleen contact is er verbinding.
Eén van de communicatie-tools om dit te bereiken is de ik-boodschap, zoals wordt uitgelegd in de Gordonmethode. Wat we o.a. daarin leren, is het delen van ons gevoel.
Daarmee wordt ‘ons gevoel kunnen herkennen & uiten’ DE SCHAKEL naar verbinding.
[Om dit te kunnen, moet de oude pijn wel weg zijn uit ons hart.] Iemand vertellen wat we voelen, is veel minder bedreigend voor de ander dan beschuldigingen uiten (een jij-boodschap). Terwijl we vaak juist geneigd zijn als verdediging te gaan beschuldigen, wat het gesprek stopt of verandert in ruzie. Hoewel we graag in gesprek zouden blijven, is het zo spannend om ons eigen gevoel te uiten. Want het is eerlijk en kwetsbaar. Er is dan ook veel moed voor nodig om de ik-boodschap te praktiseren. Maar de resultaten zijn de moeite waard! Precies zoals sessies aangaan,
er is moed voor nodig op dat gevoel in de ogen te kijken, maar de resultaten zijn de moeite waard.
Met het delen van ons gevoel, nemen we het risico dat de ander ons leert kennen zoals we werkelijk zijn. We geven ons bloot, de ander kan door ons heen kijken, we tonen ons mens-zijn. Wij laten de ander weten dat we als mens gekwetst kunnen worden, in verwarring gebracht of bang / ontmoedigd kunnen worden. En het spannende is dan: ‘Wat zal de ander van mij denken? Zal ik afgewezen worden?’
Vooral ouders vinden het moeilijk om tegenover hun kinderen oprecht en eerlijk te zijn. Omdat we liever als onfeilbaar beschouwd willen worden, zonder zwakte. Het is voor veel ouders veel makkelijker om de schuld bij het kind neer te leggen (door jij-boodschappen, beschuldigingen), dan hun eigen menselijkheid te laten zien. Oprechtheid verbeterd echter de relatie enorm. Eerlijkheid en openheid komen de vertrouwelijkheid ten goede. Er ontstaat een hechte relatie.
“Mijn kind leert mij kennen zoals ik ben, zodat hij durft te laten zien wie hij is.”
Voor een toevoegende uitleg over de ik-boodschap, deze link van KIIND.
Vergeven, zonder moeite
Vergeven is de wrok weggeven? Vergeven is een bewuste keus boosheid niet toe te laten? Vergeven is genade hebben ten koste van jezelf? Of ten behoud van jezelf?
In ieder geval wordt vergeven meestal als erg moeilijk ervaren.
In de praktijk zien we vergeven elke keer als: een gevolg van transformatie. Daarin doen mensen helemaal geen moeite om te vergeven. We bespreken niet of ze bereid zouden zijn te vergeven. En toch is het in alles merkbaar, dat er een houding van vergeving is gekomen na meerdere overtuigingen te transformeren. Want ineens is daar compassie, meeleven, begrip, helder zicht op wat er nou gebeurde. Duidelijke onderscheiding van verantwoordelijkheid. En boven alles, ervaart men rust. Geen wrok, ingehouden boosheid of gekwetste emoties meer.
Vergeving van a tot z, compleet, zonder het überhaupt uit te spreken.
Zoals bij deze sessie laatst: “Veel van mijn broers en zussen kampen met boosheid naar mijn ouders, voor hoe ze ons opgevoed hebben. En ik heb dat ook jaren gevoeld.” Na een zoektocht kwamen we bij de pijnlijke overtuiging die was ontstaan i.v.m. de onvoorspelbare en onterechte woede-uitbarstingen van vader. Emotioneel als dit was, zei ik na een paar minuten stilte: “Ik voel rust komen, ontspanning in mijn lichaam en ik had het idee: “Jij kan niet de oorzaak zijn van de onmacht van je ouders.” Dat voelt heel bevrijdend.” Ik vroeg ‘voelt de overtuiging nog waar?’ en het antwoord was ontkennend. ‘Hoe voelt het nu richting je ouders?’ “Rustig. Dat is gek, ik zou toch boos moeten zijn? Dat zou logischer zijn. Maar ik voel het niet.”
Wat een gouden moment was dat. Een overtuiging die jarenlange prestatiedruk had veroorzaakt, in het fundament van het leven leek te zitten, veranderde! De pijn zat niet in wat er precies gebeurde, het zat in de overtuiging. Toen de pijn eruit was, was er geen reden meer voor verwijt, boosheid of vergeldingsdrang. Het was verdwenen als sneeuw voor de zon.
Puurity en het model van Bateson
Ja wij hebben zeker een link; we werken vanuit hetzelfde principe. De antropoloog Gregory Bateson heeft dit model ontwikkeld dat de niveaus beschrijft waarop wij denken, leren en veranderen. Het wordt o.a. gebruikt in het bedrijfsleven maar ook in hulpverlening. Het vertelt hoe je gedrag kan veranderen in het gewenste gedrag. Verandering wordt vooral bepaald door de manier van denken en leren. Die voortkomt uit onze innerlijke overtuigingen. Het niveau waarop iemand denkt, in dit model, is in grote mate bepalend voor zijn verandervermogen en ontwikkelpotentie.
Een verandering van dingen op een hoger niveau leidt in deze zin onvermijdelijk tot veranderingen van dingen op de lagere niveaus.
Het veranderen van overtuigingen, zoals wij doen in sessies, is het veranderen op het hoogste niveau. Die overtuigingen hebben inderdaad altijd een link met identiteit en hebben vervolgens ook altijd effect op de onderliggende niveaus. En uiteindelijk verandert ook de omgeving mee.
Bijvoorbeeld: "Zo vreemd, sinds de vorige sessie, is mijn moeder ineens heel anders tegen mij. Ze vertelt dingen die ze nooit deed en vraagt dingen respectvol, niet zoals eerst." Zomaar een reactie na een sessie. Dat betekent niet dat iedereen ineens in engelen verandert, maar een verandering zal merkbaar zijn.
Het model helpt om je te richten op jouw aandeel tot de feiten in plaats van op de feiten zelf. Zo is bij ons ook de subjectieve waarheid leidend in een sessie. En daarmee wordt je geholpen een proactieve rol aan te nemen. We noemen dat ook wel zelf verantwoording oppakken voor wat je voelt. En dat is een eerste stap in verandering aanbrengen in je situatie.
Zo is bij ons ook de subjectieve waarheid leidend in een sessie, boven de objectieve waarheid en feiten.
In een sessie vragen en praten we net zo lang door totdat je op het niveau bent waar de eigenlijke belemmering zich afspeelt. In verreweg de meeste gevallen is dit het niveau van overtuigingen. Een overtuiging is de gevoelsmatige aanvaarding of iets wel of niet waar is. Overtuigingen zijn vaak de (onbewuste) stuurders voor gedrag.
Het grote verschil is, dat Bateson en anderen manieren hebben verzonnen hoe wij onze eigen overtuiging kunnen proberen te veranderen. De kracht van herhaling, reclame e.d. laat zien wat daarin mogelijk is. Toch verandert het nooit ten diepste. Dan is het aangeleerd gedrag om het gevoel te overstemmen.
Als we tot de overtuiging komen en we beleven transformatie, dan is er niets meer nodig om te overstemmen, dan is veranderd gedrag een gevolg.
Als er problemen zijn, gaan we als mens ook meestal eerst de onderste niveaus aanpakken. We verhuizen, veranderen van werk, zoeken nieuwe mensen om ons heen etc. Het vervelende is, dat dezelfde problemen dan terugkomen. Op een dag, zal je beseffen 'dit wil ik niet meer, nu wil ik er van af, ik ben het zat'.
En dat is het perfecte tijdstip voor een effectieve sessie!
Vreemdgaan en toch een deel 2
Sven en Julia* zijn een stel van midden twintig. Ze zijn 4 jaar samen. Nu gaan ze door een crisis. Hij is vreemd gegaan, een one-night-stand. Na een paar dagen vertelt hij het aan Julia. Zij is zo van slag, dat ze niks kan eten en ziek is. Hij wil de relatie uitmaken. Hij schaamt zich kapot en vraagt zich af waarom dit ooit kon gebeuren. Zo kwamen wij in contact met hun.
Sven had het lef om dieper te kijken in zichzelf.
We kwamen op een punt van altijd negeren van zijn gevoel. Niet in connectie staan met zijn gevoel, wat tot uiting kwam in de relatie met Julia. Hij kon niet duidelijk zijn over wat hij voelde of wat hij wilde. Daardoor kwam hij vaak achteraf terug op dingen. Nadat hij het had laten opstapelen. Daarbij liet Sven zich vaak gezeggen door Julia, zij was namelijk duidelijker over haar wensen en grenzen.
Ook Julia wilde bij zichzelf dingen aanpakken. Zij voelde zich wel eens onzeker bij hem, want het ene moment leek hij het goed te vinden en achteraf dacht hij ineens weer anders.
Hierdoor kreeg ze een betuttelende houding naar hem.
Controlerend, niet vertrouwend. Dit irriteerde en kwetste hem dan ook weer. Toen ze daar achter kwamen, wilden ze allebei graag dat dit zou veranderen. Want dat zou hoop geven voor hun relatie. Ze kwamen allebei voor individuele sessies. Julia kwam er achter dat zij bang was om Sven kwijt te raken en daarom enigszins claimend was. En dit had te maken met hoe zij vroeger relaties had beleefd. Ze voelde zich niet veilig in het algemeen bij mensen, door overtuigingen die waren ontstaan door hoe haar zus vroeger was. Ook kwamen we op prestatiedruk door hoe haar ouders reageerden op fouten.
Bij Sven kwamen we op het willen pleasen van anderen en het eindeloos twijfelen bij keuzes. Dat was ook de reden van niet willen trouwen. Uiteindelijk kwam dat door een overtuiging dat hij zelf zich een mislukking voelde t.o.v. zijn ouders.
Ook kwamen we op geen nee durven zeggen.
Hier kwamen we op een overtuiging die ontstaan was doordat de zwangerschap van hem niet uitkwam. Zijn moeder was totaal onverwachts zwanger. Voor hem voelde dat als niet welkom: "ik ben een last”. Dus hij wilde zo min mogelijk een last zijn en probeerde zijn leven lang, tot nu toe, voor anderen ook de last weg te nemen.
Ze besloten toch de relatie een tweede kans te geven.
En samen een 'deel 2' in te stappen. Een paar maanden later vertelden ze ons hoe dankbaar ze waren voor onze hulp. En dat die oude, vernielende patronen nu inzichtelijk waren en daardoor sneller te doorbreken, steeds beter. Ze waren weer verliefd op elkaar. Sven zelfs meer dan ervoor!
Hoeveel relaties zijn er niet te redden, als iedereen het lef zou hebben zoals Sven en Julia?
*gefingeerde namen.
Muren, als tijdelijke oplossing
Als we in een sessie inzoomen op het gevoel rond een situatie die ons veel deed, komen we vaak een muur tegen. Zo had Hannah ineens het idee, dat ze zelf overdreef, in wat ze nu voelde. We bespraken een pijnlijke situatie en ineens schrok ze op en zei ze: "In mijn hoofd maak ik dit veel te groot. Het was niet leuk maar wat ik net allemaal zei, is wel erg overdreven om dit te voelen. Als ik hier nog langer op in blijf gaan met jou, dan ga ik helemaal op een dwaalspoor en maken we het veel erger dan dat het is." Dus mocht ze niet voelen.
Er stond een muur voor haar gevoel met de stelling: 'gevoel overdrijft'.
We hebben allemaal een ander plaatje bij 'een muur'. Bij sommigen is het een hek, bij anderen een muur van steen, bij anderen een glazen plaat... allemaal om te voorkomen dat je bij je gevoel komt. Een blokkade om te gaan voelen, om te beseffen en te beleven wat je voelt.
We noemen dit ook wel een 'tijdelijke oplossingen'. Want ze blokkeren je om te voelen wat je van binnen voelt. Ze 'beschermen' tegen de pijn. Dus een oplossing voor toen, voor even. Alleen is het zo vervelend dat ze daardoor juist ook de diepere pijn eronder in stand houden. En blijven blokkeren om ook de fijne, positieve emoties te voelen.
Als we het met ons denken doen, blijft het veel moeite kosten om te relativeren. Wij zien dat het veranderd is, als de mensen daarna ineens wel iets kunnen voelen, wat daarvoor niet lukte.
Bij de een zijn deze verdedigingen in 1 sessie onwerkzaam geworden, bij de ander duurt dit veel meer sessies of komt er na een hele tijd ineens weer een om de hoek kijken. Het is afhankelijk van de hoeveelheid muren die je nodig had als kind. En het is afhankelijk van je bereidwilligheid ze neer te halen.
Het is namelijk wel een SPANNEND proces, ze waren ook zo vertrouwd.
Pas na dat muren getransformeerd zijn, verdwenen zijn, komen we toe aan het transformeren van de oorzaak van de hulpvraag / klacht. Zo ook bij Hannah, ze kon nadat de muur verdween, wel voelen. We kwamen bij de kern en ze ging vol vrede, veranderd naar huis.
Mijn angst onder ogen zien
De sessies met Gerrieke begonnen met het inzoomen op mijn gevoel. Dat was intens, want ik rende er normaal voor weg. Ik had geleerd niet mijn gevoel te laten heersen. Ik leefde daarmee in een schijnwereld van angsten. Bang voor mijn man, als ik mijn gevoel toe zou laten. Bang dat ik niet zou kunnen doen, waar ik verantwoordelijk voor ben. Bang voor de druk van de maatschappij op mijn kinderen, waardoor ik druk op hun moet uitoefenen. Bang voor paniekaanvallen, bang voor zwakte. Genoeg redenen om niet te voelen.
Toch voelde ik wel veel angst en druk, ik moest de controle proberen te houden. Ik voelde andermans pijn alsof het de mijne was. Ik voelde me in een split; mijn moederhart tegenover de druk van de maatschappij.
Daarom kwam ik voor sessies. Ik ging mijn angst in de ogen kijken.
Nadat we de redenen voor het niet voelen lieten transformeren, lukte het me wel te voelen. We konden toen heel wat overtuigingen opruimen. Wat me anders in het leven deed staan. Soms wel heel vervelend omdat ik daardoor beter ging voelen wanneer iets me raakte en me deed huilen. Anderzijds heel fijn, want daardoor kon ik anders omgaan met mijn gevoel. Ik ben alles gaan opschrijven en mezelf die vragen stellen zoals Gerrieke dat deed.
Ik was gewend omstandigheden de schuld te geven, ik keek nu meer naar mezelf.
Het voelt nu een stuk rustiger. De sessies hebben de schellen van mijn ogen doen vallen. De trauma's die we aan hebben gepakt, zijn allemaal weg. En daarmee heb ik een ander perspectief op de toekomst. Ook als er weer andere triggers op komen. Door mijn angst onder ogen te zien, is er weinig angst overgebleven.
Het hele proces bij Gerrieke heeft een heel ander proces op gang gebracht. Ons gezin is een heel systeem van ingewikkelde dingen, waarin ik mezelf een veel te zware rol had toebedeeld. Nu moet alles uitgepuzzeld worden. We hebben hulp gezocht voordat jeugdzorg/jeugdteam terecht zouden moeten ingrijpen in onze emotioneel onstabiele situatie. Ik heb bij Gerrieke mijn angsten onder ogen gezien en God heeft me de moed gegeven om in te kunnen grijpen. Want ik kan niet meer de drager en buffer zijn voor alles, dat besef ik na de sessies. Dat maakt dat ik het ook niet meer doe en:
...niet meer de angst beleef zoals eerder. Ik ben geliefd!
Hormonen...
Zijn ze de bron van onze ellende
of
een groot goed in ons leven?
Ze veroorzaken veel ziektes, seksuele problemen, puistjes, stemmingswisselingen, opvliegers etc. Aan de andere kant geven ze moeders de mogelijkheid goede voeding te geven, ze maken je seksuele identiteit, ze hebben te maken met emotionele binding, ze creëren vruchtbaarheid, ze hebben invloed op genot, ze hebben opbouwende invloed op ons immuunsysteem etc. Ook gebruiken we ze veelvuldig via pilletjes en injecties tegen ziektes en als voorbehoedsmiddel.
Wij zien ze in de praktijk vaak als een vuurtje onder het goud van iemands persoonlijkheid. Het vuurtje laat de onzuiverheden van het goud naar boven komen, die drijven dan op de oppervlakte. Een prachtige kans dus, om die dingen uit het goud te vissen en de boel te zuiveren. Als een afslag op de snelweg van het leven, een uitnodiging om dingen op te ruimen. Zodat je meer kan genieten van het leven.
Hormonen als vuurtje onder ons goud
Nadine* ontdekte dat ze rond haar ovulatie enorme angstaanvallen had. Ze begreep dat het in de familie zat, dus zocht & vond ze een manier om er mee om te gaan. Ze zette in haar agenda een waarschuwing, zo kon ze voorbereid in de verdediging. Ze hoorde van Puurity en sprak wat sessies af. We planden ze juist in haar ovulatie tijd, zodat ze de dingen goed kon voelen. De transformatie is volop in proces nu. Ze wil er vanaf en dat kan.
Patricia* is zwanger van haar tweede kindje en merkte dezelfde nare, depressieve patronen als bij haar eerste zwangerschap. Dus wilde ze eens kijken of daar wat in opgelost kon worden. We hebben begrepen dat in de zwangerschap je emotioneel teruggaat naar de tijd dat jijzelf ontstond in je moeder. En dat bleek bij haar ook zo te zijn.
Ook de hormonen tijdens zwangerschap zijn een vuurtje onder ons, zodat de onzuiverheden naar boven drijven. Normaal voel je het niet en tijdens de zwangerschap, rond een bevalling en tijdens het ouderschap komt het ineens naar boven.
Bij haar kwamen we o.a. uit op de overtuiging dat zij ellende veroorzaakte met haar ontstaan. Want ook haar moeder had paniek aanvallen, depressieve klachten en hyperventilatie tijdens het zwanger zijn van haar. Heel logisch dus. Zwangerschap begint nu een andere inhoud te krijgen voor haar, tijdens dit proces.
Hormonen hebben veel te maken met identiteit. Onze missie is om iemand te ondersteunen in zijn proces van
'puur worden wie je bent'
in volle vrede. Hormonen laten dus ook zien als je geen vrede hebt met jezelf en er dus identiteits - kinken in de kabel zijn. Belemmerende overtuigingen gáán ook altijd over identiteit. Hormonen lijken wel een spiegel.
* gefingeerde namen i.v.m. privacy
Eten, mijn onbewuste pijnstiller
Ineens werd ik 'wakker' uit een soort suf-zijn. Wat doe ik hier? Wat wilde ik hebben? Waarom sta ik voor de voorraadkast terwijl ik net het avondeten op heb?
We hebben allemaal af en toe zo'n moment. Bijvoorbeeld je gebruikt eten als een 'beloning' voor je harde werk die dag. Of als je iets niet hebt gehaald, om jezelf te 'troosten'. Vaak eten we helemaal niet omdat we trek hebben, soms zelfs omdat we dorst hebben. Maar vaker nog vanwege andere redenen.
Zo vertelde Freek ons: "Voor het grootste deel van mijn leven, 25 jaar lang, was ik er nog niet klaar voor om eerlijk naar mijn gevoel te kijken. Na 25 jaar ontdekte ik dat ik al jong mijn vader volgde in zijn voetstappen, op meerdere vlakken van mijn leven. Mijn drang om veel te eten en te roken, was eigenlijk mijn manier geworden om met pijnlijke dingen om te gaan.
Het was pas na deze erkenning, dat ik los kon komen uit dit patroon.
Jullie hielpen me om te voelen wat ik eigenlijk voelde en na de sessies was de pijn weg. Waardoor de 'noodzaak' voor het overdadig eten en 2 tot 3 pakjes roken per dag, weg viel."
Als er iets is in je leven wat je eigenlijk onder ogen moet zien maar je bent er nog niet klaar voor? Dan gebruik je eten, roken of andere dingen (onbewust) als een manier om jezelf af te leiden. Een pijnstiller waarmee je het voor een tijd kan 'overleven'.
De enige manier om die cyclus te doorbreken is om het in de ogen te kijken.
Wat de oorzaak ook blijkt te zijn, hoe pijnlijk, beschamend of verdrietig ook. En dat vereist moed. We wensen je die moed toe!
O.a. geïnspireerd door heartsinharmony.com
Woede, vanuit het niets
Zomaar, opeens, door een klein iets… Wat een woede voelde ik dan. Ik had het vooral als er opeens iets gebeurde wat ik niet verwachtte. Iets wat anders ging, dan ik zou willen. Zo was ik een keer na het avondeten de krant nog even aan het doorlezen. Ik zat ontspannen op de loungestoel en had de krant voor me. Ik zat helemaal in een artikel tot plotseling de krant uit mijn handen werd getrokken door mijn zoontje. Hij riep: “Weg die krant”.
Ik voelde me toch boos worden! Gelukkig kon ik me beheersen en die krant weer pakken. De adrenaline gonsde door me heen. Ik moest mezelf een soort van vasthouden om niet tot een verbale woede-uitbarsting te komen. Een tijdlang zat ik verdwaasd voor me uit te staren. Wat een emoties bij zo’n klein voorvalletje. Ik besefte dat deze specifieke woede wel vaker de kop op steekt. Dit is afschuwelijk. Stel dat ik me een keer niet kan beheersen, wat dan?
Ik besloot dat ik dit niet meer wilde. Elke keer me zo moeten beheersen.
Dit wil ik niet meer in mijn leven. Ik besloot een gesprek te hebben met Puurity. Tijdens de sessie kwamen er hele diepe dingen voorbij uit mijn verleden. Ten diepste voelde ik me onveilig, er gaat iets of iemand over mijn grens heen, ik mag geen ruimte hebben om te ontspannen. Een diepe overtuiging kwam daaruit naar boven: “ik heb geen bestaansrecht”. Het deed zo’n zeer. Zo ontzettend pijn. Na de transformatie voelde ik een rust in mijn hart dalen. Iets is getransformeerd en wanneer ik terugdenk aan het moment met de krant, dan kan ik niet meer die emoties voelen die ik toen had. Vóór de transformatie kon ik elke keer wel die woede en die heftige emoties voelen/ophalen. Nu niet meer.
Mijn zoontje wilde gewoon met me spelen. Niks mis mee.
Voorkomen en genezen (bij je kinderen)
Wekelijks zien we dat problemen van volwassenen komen door hun kindertijd. Omdat ze terug te leiden zijn op overtuigingen die ontstaan zijn als kind. Omdat wij zelf ook vader en moeder zijn, maakt dat extra bewust van opvoeden. Het liefst willen we voorkomen dat onze kinderen jarenlang zich zullen beperken door verkeerde overtuigingen. Gelukkig kunnen we het voorkomen, volgens de neurowetenschappelijke feiten.
Een trauma ontstaat door de overtuiging die een kind gaat geloven op een moment van heftige emoties. Bijvoorbeeld een kind wordt gepest en ze zeggen telkens: "jij bent zo dom". Als het kind gaat geloven dat het dom is, is dat de kern van de pijn. Voortaan interpreteert en beleeft het kind alles vanuit die overtuiging.
Goed nieuws: vanuit de wetenschap blijkt dat een trauma geannuleerd kan worden door ouders.
Hoe? Als het kind binnen drie dagen de overtuiging kan delen en jij dit als ouder recht zet (waarheid in spreekt). Bijvoorbeeld het kind vertelt over het pesten op school, je vraagt door hoe het voelt. Uiteindelijk komt er uit dat het kind echt denkt dat het dom is. Dan vertel je als ouder dat jij dit heel anders ziet en wat voor potentie je ziet. Wat is daar voor nodig? Een open, veilige en persoonlijke atmosfeer, waar het normaal is om over je gevoel te praten, zonder dat dit tegen je wordt gebruikt. Dat heeft veel te maken met communicatiepatronen in een gezin, die starten tussen vader en moeder.
Sessies met kinderen
Wat als je te laat bent? Je merkt dat wat jij zegt, geen invloed meer heeft. Elke keer komt die overtuiging naar voren in emoties en gedrag van je kind. Dan is er dezelfde oplossing als voor volwassenen; een sessie. Waarin we het kind dan gaan helpen (evt. met ouder erbij) om de overtuiging te zoeken en dan zien we transformatie. Waardoor je het kind niet meer gedrag hoeft af- of aan te leren. En het kind geen last meer heeft van de pijnlijke emoties. Plus dat je alsnog als ouder mag helpen in het annuleren van dit trauma, door een sessie te regelen.
Laatst was er een meisje van 9 in onze praktijk. Ze bleef last hebben van haar pestverleden, van jaren terug. Als het in de klas over pesten ging, liep ze huilend weg. Het bleef pijn doen. Het meisje vertelde mij (Gerrieke): "Mama zei zo vaak dat ik speciaal ben, dat het niet uitmaakt wat kinderen van mij vinden maar dat zij en papa mij zo veel waard vinden. Maar ik kon het niet geloven. Het voelde niet waar." We zochten en vonden samen de pijnlijke overtuiging, ze was echt even overstuur. Na de transformatie zag ik haar helemaal rustig worden. Ze straalde rust en vreugde uit.
Ze keek me aan en zei: "Nu kan ik geloven wat mama al die jaren heeft gezegd."
Sindsdien voelt ze zich anders in de klas, lijkt ze meer zelfvertrouwen te hebben en voelt ze niet meer die pijn als ze aan vroeger denkt.
Denk je dat jouw kind dit ook kan gebruiken? Probeer dan eerst te ontdekken of ze/hij er zelf ook vanaf wil. Zo ja? Dan kan je dit aanbieden, met de veiligheid dat jij als ouder mee wilt gaan als hij/zij dat prettig vind.
Meer informatie over neurowetenschappelijke feiten? Zie: dr. Caroline Leaf
Ook Angela Bertone spreekt veel hierover: angelabertone.com
Dagelijkse verwarmers
"Hoe is het met je?"
Een veel gestelde vraag. Wat nou als de ander zegt: "Ik voel me vandaag erg gestressed." Hoe reageren we?
“Je zal je morgen beter voelen” Of: “Ik had het ook vorige week, moet je horen...” Of: “Je bent altijd gestressed”.
Hoe we reageren op die vraag (of het antwoord op die vraag) kunnen dagelijkse verwarmers zijn in al onze relaties. Door hoe we omgaan met onze & andermans gevoelens, verwarmen we vriendschappen of verkillen ze.
Nu ik me bewust ben geworden hoe belangrijk het is, mijn gevoelens niet weg te stoppen, ben ik ook anders geworden in mijn reactie op andermans gevoelens. Als iemand nu iets vertelt, vraag ik naar beleving. We zijn het vaak niet gewend. Na het vertellen van gevoelens, schuiven we ze weg als onbelangrijk: 'Nou ja, er zijn ergere dingen in deze wereld.' Of: 'Komt allemaal wel weer goed'. En ineens moet het over iets vrolijks gaan.
Als ik gevoelens serieus neem, lijkt het verademend te zijn maar ook wel heel eng. Even stil staan bij pijnlijk gevoel, het serieus nemen, doet soms pijn,... daar rennen we liever voor weg.
Door hoe we omgaan met onze gevoelens, verwarmen we vriendschappen of verkillen ze.
Door hoe we omgaan met onze gevoelens, verwarmen we onze liefdesrelatie of verkillen de relatie.