‘En, hoe was dit voor jou?’ vraag ik haar na een sessie CMFT.
‘Nou,… dat is… het voelde…. even wachten nog. Ik kan er geen woorden voor vinden.’ Ik breng haar een glas water, want water drinken ondersteunt het lichaam in dit proces. Er is zoveel gebeurd in de neuronetwerken (de nieuwe weggetjes in de hersenen die gecreërd zijn), dat de afvalstoffen daarvan weggespoeld moeten worden. Dit verminderd eventuele vermoeidheid. Het is net top-sport.
Dat er veel gebeurd is, beleefden we allebei. Maar om het nou woorden voor te vinden het uit te leggen, is erg lastig. Uiteindelijk deelt ze:
‘Aan het begin, toen ik compassievol aandacht gaf aan mijn lichaam, zag ik ineens voor me waarom ik elke keer die angst heb.’ Diepe zucht. ‘En dat maakt alles logisch, ik kreeg ineens zoveel begrip voor mezelf. Ik heb het zo lang bevochten, maar nu geeft dit een heel ander perspectief.’
‘Hoe intens was het voor je?’ vraag ik, geroerd door haar mildheid, inzicht en verwondering.
‘Heel intens, ik zou het wel een 9 geven. Maar zo bijzonder, dat de golf gewoon ook weer daalde. En ik merkte dat met jou erbij, ik er ook niet in blijf hangen. Waar ik eerst zo bang voor was, weet je nog?’
‘Ja, zo begrijpelijk. Hoe ervaar je de intensiteit nu?’
‘Even voelen,… ik denk 1. Voelt bijna beetje beurs van hoe intens het net was. Maar eigenlijk verder helemaal rustig.’ zegt ze, zichzelf verbazend. Ze rolt niet-begrijpend met haar ogen.
‘Wat was er helpend, deze sessie?’ vraag ik dankbaar.
‘Dat jij er bij was, mee voelde en… ik voelde me echt gezien en begrepen.’
Wauw, wat een diepe waarde! En wat had ik daarvoor gedaan? Veel woorden gebruikt om haar te overtuigen dat ik het echt logisch vond wat ze voelde? Dat ik het helemaal snapte waarom ze het voelde? Dat ik haar gedrag ook helemaal begreep? Dat ik vertelde wat ik zag? Nee, niets van al deze intensieve moeite, die ik eerder vaak deed, om hetzelfde effect te krijgen.
Ik bood haar CMFT; de betrokken hulpverleningsmethode. Dit maakte na een regelmatige tijd van CMFT doen, werkelijk recht, wat krom was. En gaf haar dit diepe gevoel, wat met woorden niet over te brengen is.
En daarna? Jazeker had dit gevolgen voor haar gedrag. Ze had veel minder last van angst. Ze zag signalen van haar lichaam nu niet als lastig maar keek er naar met mildheid, waardoor ze een andere leefstijl kreeg. En is dit uitzonderlijk? Nee, er zijn veel vergelijkbare verhalen.
En ik ben zo dankbaar dat ik al die woorden niet meer nodig heb.
En zij is dankbaar dat zij geen woorden hoeft te gebruiken om begrepen te worden.
In verbondenheid, verwerken we samen, wat er mis ging in de eenzaamheid.
Gerrieke