Slapeloos,.. waardoor?

Slapeloos.png

Regelmatig horen we terug, dat sessies betere slaap als resultaat hebben. Blijkbaar is dat niet zo gek, al veel meer onderzoekers zijn erachter gekomen:

slaap Heeft veel te maken met je emotionele toestand.

Zo ook Eus van Someren, hoogleraar: “We hebben tevens in kaart gebracht dat een trauma, opgelopen in de jonge jaren, later meer kans op slapeloosheid geeft. Behalve genetische aanleg kan zo’n trauma ook leiden tot rusteloze slaap.

Het herstel van spanningen en gemoedstoestanden (een belangrijke functie van slaap) is bij een slapeloze verstoord.

Hij is niet in staat die zaken op te ruimen.” Heel interessant dat hij dat zo constateert. En eigenlijk is het ook zo begrijpelijk. James Wilder stelt, dat baby’s het ‘zaken opruimen’ leren van hun ouders. Zij helpen door het kind na een heftige beleving te troosten, Wilder noemt dit ‘terugbrengen in kamp vreugde’. Als dit niet gebeurt, doordat de ouder zelf bijvoorbeeld niet kan terugkomen in kamp vreugde, ontwikkelt zich dat mechanisme ook niet bij het kind. Als volwassene merk je dat, doordat een behoefte dan zo schreeuwend is, dat het gewoon bevredigd moet worden, direct. Dit veroorzaakt relationele problemen, verslavingen etc. Om het een en ander te ‘stillen’ heb je overlevingsmechanismen nodig.

Van Someren vertelt dit voorbeeld: “Stel, een kind groeit op in een onveilige omgeving. De hersenen zijn in die periode al flink in ontwikkeling en zijn getraind op het letten op gevaar en almaar in de startblokken staan. In die situatie kan een kind daar baat bij hebben. [net als een overlevingsmechanisme, die gebaseerd zijn op een Beschermende Overtuiging] Maar als je ouder wordt en je slaap brozer, zit je ook ‘s nachts met die parate hersenen opgescheept. We zien dat het voor veel slapelozen lastig is deze sirene in het brein te controleren. Ze blijven als het ware altijd opletten en reageren.”

Mocht je willen meewerken in het onderzoek van van Someren over slaapgewoontes, dan kan je daar hier meer over lezen; slaapregister.nl

Als je last hebt van bijvoorbeeld moeilijk in slaap komen of wakker liggen midden in de nacht is dat best vermoeiend. Soms ook zo moeilijk te vinden waardoor het is of wat je er aan kan doen.

Wellicht is het een optie om na te denken over je emotionele welzijn.

En daarin te investeren, bijvoorbeeld door sessies te overwegen. In een GRATIS intake kan je inschatten of dat wat voor je is. Welkom!

Vreemdgaan en toch een deel 2

20161101_111134.jpg

Sven en Julia* zijn een stel van midden twintig. Ze zijn 4 jaar samen. Nu gaan ze door een crisis. Hij is vreemd gegaan, een one-night-stand. Na een paar dagen vertelt hij het aan Julia. Zij is zo van slag, dat ze niks kan eten en ziek is. Hij wil de relatie uitmaken. Hij schaamt zich kapot en vraagt zich af waarom dit ooit kon gebeuren. Zo kwamen wij in contact met hun.

Sven had het lef om dieper te kijken in zichzelf.

We kwamen op een punt van altijd negeren van zijn gevoel. Niet in connectie staan met zijn gevoel, wat tot uiting kwam in de relatie met Julia. Hij kon niet duidelijk zijn over wat hij voelde of wat hij wilde. Daardoor kwam hij vaak achteraf terug op dingen. Nadat hij het had laten opstapelen. Daarbij liet Sven zich vaak gezeggen door Julia, zij was namelijk duidelijker over haar wensen en grenzen.

Ook Julia wilde bij zichzelf dingen aanpakken. Zij voelde zich wel eens onzeker bij hem, want het ene moment leek hij het goed te vinden en achteraf dacht hij ineens weer anders.

Hierdoor kreeg ze een betuttelende houding naar hem.

Controlerend, niet vertrouwend. Dit irriteerde en kwetste hem dan ook weer. Toen ze daar achter kwamen, wilden ze allebei graag dat dit zou veranderen. Want dat zou hoop geven voor hun relatie. Ze kwamen allebei voor individuele sessies. Julia kwam er achter dat zij bang was om Sven kwijt te raken en daarom enigszins claimend was. En dit had te maken met hoe zij vroeger relaties had beleefd. Ze voelde zich niet veilig in het algemeen bij mensen, door overtuigingen die waren ontstaan door hoe haar zus vroeger was. Ook kwamen we op prestatiedruk door hoe haar ouders reageerden op fouten.

Bij Sven kwamen we op het willen pleasen van anderen en het eindeloos twijfelen bij keuzes. Dat was ook de reden van niet willen trouwen. Uiteindelijk kwam dat door een overtuiging dat hij zelf zich een mislukking voelde t.o.v. zijn ouders.

Ook kwamen we op geen nee durven zeggen.

Hier kwamen we op een overtuiging  die ontstaan was doordat de zwangerschap van hem niet uitkwam. Zijn moeder was totaal onverwachts zwanger. Voor hem voelde dat als niet welkom: "ik ben een last”. Dus hij wilde zo min mogelijk een last zijn en probeerde zijn leven lang, tot nu toe, voor anderen ook de last weg te nemen.

Ze besloten toch de relatie een tweede kans te geven.

En samen een 'deel 2' in te stappen. Een paar maanden later vertelden ze ons hoe dankbaar ze waren voor onze hulp. En dat die oude, vernielende patronen nu inzichtelijk waren en daardoor sneller te doorbreken, steeds beter. Ze waren weer verliefd op elkaar. Sven zelfs meer dan ervoor!

Hoeveel relaties zijn er niet te redden, als iedereen het lef zou hebben zoals Sven en Julia?

*gefingeerde namen.

Voorkomen en genezen (bij je kinderen)

genezen en voorkomen.jpg

Wekelijks zien we dat problemen van volwassenen komen door hun kindertijd. Omdat ze terug te leiden zijn op overtuigingen die ontstaan zijn als kind. Omdat wij zelf ook vader en moeder zijn, maakt dat extra bewust van opvoeden. Het liefst willen we voorkomen dat onze kinderen jarenlang zich zullen beperken door verkeerde overtuigingen. Gelukkig kunnen we het voorkomen, volgens de neurowetenschappelijke feiten.

Een trauma ontstaat door de overtuiging die een kind gaat geloven op een moment van heftige emoties. Bijvoorbeeld een kind wordt gepest en ze zeggen telkens: "jij bent zo dom". Als het kind gaat geloven dat het dom is, is dat de kern van de pijn. Voortaan interpreteert en beleeft het kind alles vanuit die overtuiging.

Goed nieuws: vanuit de wetenschap blijkt dat een trauma geannuleerd kan worden door ouders.

Hoe? Als het kind binnen drie dagen de overtuiging kan delen en jij dit als ouder recht zet (waarheid in spreekt). Bijvoorbeeld het kind vertelt over het pesten op school, je vraagt door hoe het voelt. Uiteindelijk komt er uit dat het kind echt denkt dat het dom is. Dan vertel je als ouder dat jij dit heel anders ziet en wat voor potentie je ziet. Wat is daar voor nodig? Een open, veilige en persoonlijke atmosfeer, waar het normaal is om over je gevoel te praten, zonder dat dit tegen je wordt gebruikt. Dat heeft veel te maken met communicatiepatronen in een gezin, die starten tussen vader en moeder.

Sessies met kinderen

Wat als je te laat bent? Je merkt dat wat jij zegt, geen invloed meer heeft. Elke keer komt die overtuiging naar voren in emoties en gedrag van je kind. Dan is er dezelfde oplossing als voor volwassenen; een sessie. Waarin we het kind dan gaan helpen (evt. met ouder erbij) om de overtuiging te zoeken en dan zien we transformatie. Waardoor je het kind niet meer gedrag hoeft af- of aan te leren. En het kind geen last meer heeft van de pijnlijke emoties. Plus dat je alsnog als ouder mag helpen in het annuleren van dit trauma, door een sessie te regelen.

Laatst was er een meisje van 9 in onze praktijk. Ze bleef last hebben van haar pestverleden, van jaren terug. Als het in de klas over pesten ging, liep ze huilend weg. Het bleef pijn doen. Het meisje vertelde mij (Gerrieke): "Mama zei zo vaak dat ik speciaal ben, dat het niet uitmaakt wat kinderen van mij vinden maar dat zij en papa mij zo veel waard vinden. Maar ik kon het niet geloven. Het voelde niet waar." We zochten en vonden samen de pijnlijke overtuiging, ze was echt even overstuur. Na de transformatie zag ik haar helemaal rustig worden. Ze straalde rust en vreugde uit.

Ze keek me aan en zei: "Nu kan ik geloven wat mama al die jaren heeft gezegd."

Sindsdien voelt ze zich anders in de klas, lijkt ze meer zelfvertrouwen te hebben en voelt ze niet meer die pijn als ze aan vroeger denkt.

Denk je dat jouw kind dit ook kan gebruiken? Probeer dan eerst te ontdekken of ze/hij er zelf ook vanaf wil. Zo ja? Dan kan je dit aanbieden, met de veiligheid dat jij als ouder mee wilt gaan als hij/zij dat prettig vind.

Meer informatie over neurowetenschappelijke feiten? Zie: dr. Caroline Leaf
Ook Angela Bertone spreekt veel hierover: angelabertone.com

Dagelijkse verwarmers

"Hoe is het met je?"

Een veel gestelde vraag. Wat nou als de ander zegt: "Ik voel me vandaag erg gestressed." Hoe reageren we?

“Je zal je morgen beter voelen” Of: “Ik had het ook vorige week, moet je horen...” Of: “Je bent altijd gestressed”.

Hoe we reageren op die vraag (of het antwoord op die vraag) kunnen dagelijkse verwarmers zijn in al onze relaties. Door hoe we omgaan met onze & andermans gevoelens, verwarmen we vriendschappen of verkillen ze.

Nu ik me bewust ben geworden hoe belangrijk het is, mijn gevoelens niet weg te stoppen, ben ik ook anders geworden in mijn reactie op andermans gevoelens. Als iemand nu iets vertelt, vraag ik naar beleving. We zijn het vaak niet gewend. Na het vertellen van gevoelens, schuiven we ze weg als onbelangrijk: 'Nou ja, er zijn ergere dingen in deze wereld.' Of: 'Komt allemaal wel weer goed'. En ineens moet het over iets vrolijks gaan.

Als ik gevoelens serieus neem, lijkt het verademend te zijn maar ook wel heel eng. Even stil staan bij pijnlijk gevoel, het serieus nemen, doet soms pijn,... daar rennen we liever voor weg.

Door hoe we omgaan met onze gevoelens, verwarmen we vriendschappen of verkillen ze. 

Door hoe we omgaan met onze gevoelens, verwarmen we onze liefdesrelatie of verkillen de relatie.