Zo verzadigend, zilver poetsen

Al sinds jong meisje, speel ik de dwarsfluit. Dit is een instrument van zilver en wordt op den duur altijd smoezelig. Een zilverpoetsdoekje doet wonderen, kijk het verschil op de foto! Voor mij voelt het als liefhebben van mijn instrument, deze momenten van verzorging. Dat maakt het nog meer verzadigend en vervuld van dankbaarheid. Zo is ook onze ziel, geest en ons lichaam iets wat we kunnen liefhebben door verzorging. Hoe?

• Door druk uit te oefenen -
  net als massage of het teder aanraken of je huid verzorgen met een lekkere geur

• Met een specifieke doek, geschikt voor jouw ‘materiaal’ -
  zoals afstemmen op wat voor jouw lichaam werkt of afstemmen op wat voor jou veilig voelt. De doek kan ook symbool staan voor welke hulpverlener je wilt toelaten om mee te helpen in jouw reinigingsproces. Want laten we eerlijk wezen, een herstelproces is als een reinigingsproces.

• Zonder chemische middelen -
  bijzonder bij zilver, er is niets anders nodig dan de zilverpoetsdoek. Zo ook bij herstel, er zijn geen dure goedjes, medicatie of hoogstaande technische dingen voor nodig. [natuurlijk kunnen ze wel helpend zijn maar meestal niet de oorzaak aanpakkend] Juist de tijd, nabijheid, de afstemming en de liefdevolle betrokkenheid van een ander… dat is het tovermiddel bij het oppoetsen van ons menselijk hart.

Wat is er voor nodig van jouzelf?

Tijd nemen, om jezelf te poetsen. Wist je dat katten zich een paar uur per dag wassen? We hebben ook konijnen bij ons thuis, die houden hun witte stukken vacht ook wonderlijk spierwit, door heel vaak zichzelf maar ook elkaar te wassen. En zelfs onze kippen zijn uren per dag bezig met hun verenpak; want ze verdelen het vet vanuit een voorraadplek over al hun veren. Jezelf tijd gunnen met jezelf, jezelf tijd gunnen om sessies alleen voor jou aan te vragen… jezelf tijd gunnen om te rusten, genieten van geuren en natuur. Uiteindelijk biedt je daarmee de wereld een mooiere, glanzendere versie van jezelf!

Grote GRATIS gevolgen:

1. Ontstressen / ontspannen. Met het zorgen voor jezelf, in liefde en rust… is een giga krachtig doorbrekend middel tegen tijdsdruk, stress en de haast. Vertragen is iets wat we in deze maatschappij heel hard nodig hebben voor onze gezondheid.

2. Dichter bij je lichaam staan. Waardoor je sneller opmerkt als er een behoefte is (lichamelijk of emotioneel of in je geest). En je daarmee gebrek en ziektes voorkomt, door wat met die behoefte te doen als je hem waarneemt.

3. Je hebt meer te bieden aan de mensen om je heen. Voor de moeders onder ons, we zijn geneigd ons alleen maar te geven aan man & kinderen en dat belangrijker te vinden dan onszelf. Voor mensen die in de zorg werken, is dit ook vaak een patroon. Of die voor het werk leven, voelt het werk altijd belangrijker. Heb je ook al ontdekt dat het een illusie is? Want op den duur is de koek op en krijgt iemand daar de klappen van. En we geven onze kinderen een scheef voorbeeld. En heb je ook al gemerkt dat als je tijd neemt voor jezelf en dit duidelijk kadert, je daarna met veel meer vreugde en tevredenheid er kan zijn voor je omgeving? En je kinderen/collega’s e.a. dat helemaal niet erg vinden? Blijkbaar zit het in onszelf dat we het onszelf niet gunnen. Laten we dat maar als eerste aan pakken dan….

Wanneer ga jij tijd nemen voor jouw zilverpoets-uurtjes?

Sessies afspreken?

Verliefd op een ander

“Ik ben hoteldebotel verliefd op een ander dan mijn man. En hij ook op mij, we appen en bellen heel veel en af en toe lukt het om elkaar te zien. Het idee dat ik hem niet meer kan zien, kan ik niet verdragen. Tegelijk is mijn man boos en verdrietig, dat vind ik ook heel moeilijk. Ik wil een sessie omdat ik niet snap hoe dit heeft kunnen ontstaan, misschien kunnen jullie me helpen orde te scheppen in mijn tegenstrijdige gevoelens. Ik denk dat ik dan beter kan beslissen wat ik hierin wil.”

“Afgelopen tijd heb ik seks gehad met een andere vrouw, dan mijn eigen vrouw. En ik vond het nog fijn ook. Veel beter zelfs dan met mijn vrouw. Nu heb ik het open gegooid en kwam een scheiding ter sprake, in een ruzie. Maar ik wil niet scheiden, het brengt zoveel pijn teweeg en nadeel voor mijn kinderen. Maar het idee dat ik geen seks meer met haar kan hebben of dat het contact over moet zijn, dat zou ik verschrikkelijk vinden. Wat ik met haar heb, voelt als echte liefde. Heb ik dan een liefdeloos huwelijk nu? Hoe ben ik hierin beland? Ik weet hier geen weg uit.”

Wat is het ontzettend heftig in zo'n situatie te zijn beland. Gevoelens van vlinders in de buik, avontuurlijke, brandende liefde en tegelijk de weggesijpelde liefde in de bestaande relatie met de pijn daarvan. Up and down, repeat!

Wat een achtbaan aan emoties.

En wat een vragen maakt het los: ‘Wat vind ik van mezelf als ik ga scheiden?’ ‘Hoe verantwoord ik dit naar mijn kinderen?’ ‘Waarom is dit ontstaan?’ ‘Hoezo ben ik eigenlijk getrouwd met mijn huidige partner?’ Er staat zoveel op het spel. En dan hebben we het nog niet eens over de reactie van de omgeving en familie.

Eerlijk gezegd komen we per persoon op totaal verschillende punten uit. Er was een vrouw die ontdekte dat ze eigenlijk altijd in haar huwelijk een gesloten hart had. Waardoor ze hunkerde naar openheid en liefde. Die leek ze even te vinden op een moment van heftige spanningen, in seks met een andere man. Zij kwam er achter dat ze zelf hulp nodig had om dit soort explosies te kunnen gaan voorkomen. En herstel te ontvangen van al het weggestopte.

Vaak heeft het gevoel wat ‘de ander’ ons geeft, iets te maken met behoeften die onvervuld zijn.

Zoals een man deelde: ‘Toen je me vroeg welk gevoel Tasja me gaf, wist ik gelijk, dat is 'begrepen & gerespecteerd’. En dat heb ik bij Melanie niet. Toen ik dat besefte, zag ik het ineens heel helder. Zolang ik Melanie al ken is dit precies mijn pijnpunt in de relatie met haar. Ik heb dat nooit gevoeld bij haar. Precies dat gevoel wat Tasja me wel geeft.’

Interessant is dan, waarom hij dat niet heeft kunnen aangeven. Soms is het een basis onvervulde behoefte; die komt door pijn uit het verleden. Vaak door slechte hechting met ouders. Die behoefte blijkt dan niet reëel om te verwachten van een partner, die zou dat nooit kunnen vervullen. En af en toe komen we er achter dat er geen pijn uit het verleden achter zit. Ook dat helpt in het maken van keuzes.

Het is heel kwetsbaar, moedig en vruchtbaar om onze behoeftes te kunnen delen met onze partner.

Om te zoeken naar de mogelijkheid van een relatie waarin we elkaars behoeften kunnen bevredigen. En de pijn kan voelen van elkaar, die het heeft veroorzaakt elkaar gemist te hebben in de afgelopen jaren.

Misschien dat in een huwelijk niet alle behoeften bevredigd kunnen worden; God en vrienden & familie kunnen heel toevoegend zijn daarin. Als er maar de ruimte is om er over te praten. Het is mooi als we kunnen luisteren en proberen in de behoeften van de ander te voorzien. En tegelijk ook duidelijk kunnen zijn in onze behoeften en wat de vervulling daarvan inhoud. Een van de interessantste vragen blijft:

Waarom voel ik me, zoals ik me voel hierin?

Vreemdgaan en toch een deel 2

Sven en Julia* zijn een stel van midden twintig. Ze zijn 4 jaar samen. Nu gaan ze door een crisis. Hij is vreemd gegaan, een one-night-stand. Na een paar dagen vertelt hij het aan Julia. Zij is zo van slag, dat ze niks kan eten en ziek is. Hij wil de relatie uitmaken. Hij schaamt zich kapot en vraagt zich af waarom dit ooit kon gebeuren. Zo kwamen wij in contact met hun.

Sven had het lef om dieper te kijken in zichzelf.

We kwamen op een punt van altijd negeren van zijn gevoel. Niet in connectie staan met zijn gevoel, wat tot uiting kwam in de relatie met Julia. Hij kon niet duidelijk zijn over wat hij voelde of wat hij wilde. Daardoor kwam hij vaak achteraf terug op dingen. Nadat hij het had laten opstapelen. Daarbij liet Sven zich vaak gezeggen door Julia, zij was namelijk duidelijker over haar wensen en grenzen.

Ook Julia wilde bij zichzelf dingen aanpakken. Zij voelde zich wel eens onzeker bij hem, want het ene moment leek hij het goed te vinden en achteraf dacht hij ineens weer anders.

Hierdoor kreeg ze een betuttelende houding naar hem.

Controlerend, niet vertrouwend. Dit irriteerde en kwetste hem dan ook weer. Toen ze daar achter kwamen, wilden ze allebei graag dat dit zou veranderen. Want dat zou hoop geven voor hun relatie. Ze kwamen allebei voor individuele sessies. Julia kwam er achter dat zij bang was om Sven kwijt te raken en daarom enigszins claimend was. En dit had te maken met hoe zij vroeger relaties had beleefd. Ze voelde zich niet veilig in het algemeen bij mensen, door overtuigingen die waren ontstaan door hoe haar zus vroeger was. Ook kwamen we op prestatiedruk door hoe haar ouders reageerden op fouten.

Bij Sven kwamen we op het willen pleasen van anderen en het eindeloos twijfelen bij keuzes. Dat was ook de reden van niet willen trouwen. Uiteindelijk kwam dat door een overtuiging dat hij zelf zich een mislukking voelde t.o.v. zijn ouders.

Ook kwamen we op geen nee durven zeggen.

Hier kwamen we op een overtuiging  die ontstaan was doordat de zwangerschap van hem niet uitkwam. Zijn moeder was totaal onverwachts zwanger. Voor hem voelde dat als niet welkom: "ik ben een last”. Dus hij wilde zo min mogelijk een last zijn en probeerde zijn leven lang, tot nu toe, voor anderen ook de last weg te nemen.

Ze besloten toch de relatie een tweede kans te geven.

En samen een 'deel 2' in te stappen. Een paar maanden later vertelden ze ons hoe dankbaar ze waren voor onze hulp. En dat die oude, vernielende patronen nu inzichtelijk waren en daardoor sneller te doorbreken, steeds beter. Ze waren weer verliefd op elkaar. Sven zelfs meer dan ervoor!

Hoeveel relaties zijn er niet te redden, als iedereen het lef zou hebben zoals Sven en Julia?

*gefingeerde namen.

Neem contact op

Contact

Mijn angst onder ogen zien

De sessies met Gerrieke begonnen met het inzoomen op mijn gevoel. Dat was intens, want ik rende er normaal voor weg. Ik had geleerd niet mijn gevoel te laten heersen. Ik leefde daarmee in een schijnwereld van angsten. Bang voor mijn man, als ik mijn gevoel toe zou laten. Bang dat ik niet zou kunnen doen, waar ik verantwoordelijk voor ben. Bang voor de druk van de maatschappij op mijn kinderen, waardoor ik druk op hun moet uitoefenen. Bang voor paniekaanvallen, bang voor zwakte. Genoeg redenen om niet te voelen.

Toch voelde ik wel veel angst en druk, ik moest de controle proberen te houden. Ik voelde andermans pijn alsof het de mijne was. Ik voelde me in een split; mijn moederhart tegenover de druk van de maatschappij.

Daarom kwam ik voor sessies. Ik ging mijn angst in de ogen kijken. 

Nadat we de redenen voor het niet voelen lieten transformeren, lukte het me wel te voelen. We konden toen heel wat overtuigingen opruimen. Wat me anders in het leven deed staan. Soms wel heel vervelend omdat ik daardoor beter ging voelen wanneer iets me raakte en me deed huilen. Anderzijds heel fijn, want daardoor kon ik anders omgaan met mijn gevoel. Ik ben alles gaan opschrijven en mezelf die vragen stellen zoals Gerrieke dat deed.

Ik was gewend omstandigheden de schuld te geven, ik keek nu meer naar mezelf.

Het voelt nu een stuk rustiger. De sessies hebben de schellen van mijn ogen doen vallen. De trauma's die we aan hebben gepakt, zijn allemaal weg. En daarmee heb ik een ander perspectief op de toekomst. Ook als er weer andere triggers op komen. Door mijn angst onder ogen te zien, is er weinig angst overgebleven.

Het hele proces bij Gerrieke heeft een heel ander proces op gang gebracht. Ons gezin is een heel systeem van ingewikkelde dingen, waarin ik mezelf een veel te zware rol had toebedeeld. Nu moet alles uitgepuzzeld worden. We hebben hulp gezocht voordat jeugdzorg/jeugdteam terecht zouden moeten ingrijpen in onze emotioneel onstabiele situatie. Ik heb bij Gerrieke mijn angsten onder ogen gezien en God heeft me de moed gegeven om in te kunnen grijpen. Want ik kan niet meer de drager en buffer zijn voor alles, dat besef ik na de sessies. Dat maakt dat ik het ook niet meer doe en:

...niet meer de angst beleef zoals eerder. Ik ben geliefd!

Neem contact op

Contact