Vergeven is de wrok weggeven? Vergeven is een bewuste keus boosheid niet toe te laten? Vergeven is genade hebben ten koste van jezelf? Of ten behoud van jezelf?
In ieder geval wordt vergeven meestal als erg moeilijk ervaren.
In de praktijk zien we vergeven elke keer als: een gevolg van transformatie. Daarin doen mensen helemaal geen moeite om te vergeven. We bespreken niet of ze bereid zouden zijn te vergeven. En toch is het in alles merkbaar, dat er een houding van vergeving is gekomen na meerdere overtuigingen te transformeren. Want ineens is daar compassie, meeleven, begrip, helder zicht op wat er nou gebeurde. Duidelijke onderscheiding van verantwoordelijkheid. En boven alles, ervaart men rust. Geen wrok, ingehouden boosheid of gekwetste emoties meer.
Vergeving van a tot z, compleet, zonder het überhaupt uit te spreken.
Zoals bij deze sessie laatst: “Veel van mijn broers en zussen kampen met boosheid naar mijn ouders, voor hoe ze ons opgevoed hebben. En ik heb dat ook jaren gevoeld.” Na een zoektocht kwamen we bij de pijnlijke overtuiging die was ontstaan i.v.m. de onvoorspelbare en onterechte woede-uitbarstingen van vader. Emotioneel als dit was, zei ik na een paar minuten stilte: “Ik voel rust komen, ontspanning in mijn lichaam en ik had het idee: “Jij kan niet de oorzaak zijn van de onmacht van je ouders.” Dat voelt heel bevrijdend.” Ik vroeg ‘voelt de overtuiging nog waar?’ en het antwoord was ontkennend. ‘Hoe voelt het nu richting je ouders?’ “Rustig. Dat is gek, ik zou toch boos moeten zijn? Dat zou logischer zijn. Maar ik voel het niet.”
Wat een gouden moment was dat. Een overtuiging die jarenlange prestatiedruk had veroorzaakt, in het fundament van het leven leek te zitten, veranderde! De pijn zat niet in wat er precies gebeurde, het zat in de overtuiging. Toen de pijn eruit was, was er geen reden meer voor verwijt, boosheid of vergeldingsdrang. Het was verdwenen als sneeuw voor de zon.