Gerrieke: “In mijn eerste sessie CMFT bij Guus Molenaar werd ik emotioneel door wat ik voelde in mijn lichaam en de gedachten die daarbij opkwamen. Terwijl ik hem aankeek, wist ik niet goed of ik nou het oogcontact mocht verbreken, dus ik bleef kijken maar kon niet tegenhouden dat ik begon te huilen. Het was een heel vreemde nieuwe ervaring. Want toen werd ik me bewust dat ik me altijd afkeer van mensen, als ik ga huilen. Zelfs bij Johannes me omdraai, rug toe keer en hoofd bedek. Dus het voelde wat ongemakkelijk mezelf zo ‘lelijk’ laten zien, zoals het voor mij voelde. Toch was ik verbaasd over het effect. Hoe snel mijn enorme verdriet wat boven kwam, tot rust kwam, JUIST door het oogcontact. Juist door het te delen, in alle openheid. Voelde naakt, kaal, kwetsbaar. Maar eigenlijk maar voor heel even. En daarna zakte het en ervoer ik troost, verzadiging. Echt gezien voelen. Ik nam mezelf voor om hier aan te denken, de volgende keer dat ik zou moeten huilen bij Johannes; hem juist toelaten door oogcontact te houden.”
Ondertussen hebben al heel wat mensen gehuild, die in mijn ogen keken. En ik heb ontdekt dat het er absoluut niet ‘lelijk’ uit ziet! Cliënten geven mij ook terug, dat ze soms een huilbui verwachten die het hele uur zal duren. En dan verbaasd zijn van hoe snel dit weer tot rust komt, in het samen bij het lichaam blijven. ‘Jouw bewogenheid en/of tranen te zien is erg helpend om het voor mezelf ook toe te staan. Dit troost dan het verdriet.’ Het geeft zoveel erkenning en lucht als het lukt de ander te ontvangen in jouw verdriet.
Voor sommigen is het niet fijn en trekken ze zich terug. Ze krijgen dan het idee voor mij te moeten gaan zorgen, want ‘jij bent geraakt, dat is niet de bedoeling’. Sommigen willen dan het gaan ontkrachten ‘het is eigenlijk ook niet zo erg hoor’. Door dit te bespreken en rustig stapjes te zetten, ontdekken ook zij, dat het ontvangen van de verbinding, het samen zijn… juist helend is.